..دیر فهمیده بود و باز گریان بود . حقیقت را به یاد آورد ولی

فرصتی نبود . می خواست بازگردد و حقیقت را به همه بگوید ، ولی

فرصتی باقی نمانده بود و باز هم مهر سکوت بر لبانش فرود آمد ...

دراز کشید و چشمانش را بست و بازگشت به دنیایی که از آن آمده  بود

. همان دنیایی که با گریه از آن جدا شده بود ، ولی معلوم نبود  

که مثل قبل بخواهد به آن جا باز گردد یا نه !

شاید بی هیچ توشه ای بازگشت و شاید تو تنها اندکی زودتر از او

بفهمی ،بفهمی که جاده ات بی باز گشت است و سفری در پیش داری که

باید با توشه ای پر به سرزمینی که گریان از آن آمدی باز گردی تا

خندان باشی و سرافراز ...

جاده را ببین ! رهگذرانش را ، تابلوهای راهنما را ، نه چراغ های

رنگارنگ و چشمک زن و وسوسه انگیزش را ، خودت نور باش ...!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: